De laatste week, deel 2 en tevens slot..

12 februari 2018

Na enige tijd weer in Nederland te zijn is het nu dan toch tijd om (voorlopig) mijn laatste blog te schrijven. Ik heb er bewust voor gekozen om dit na enige tijd te doen, omdat ik even weer wilde ‘landen’ in Nederland en even laten bezinken wat er allemaal gebeurd is de maanden voorafgaand en bij het terugkomen.

De laatste week voor mij bestond uit kerst en de jubileumviering. Ik zal niet overal op ingaan, puur omdat kerst kerst is en dat verleden tijd is. Er is veel gezongen, veel gegeten en veel gedronken. Er zijn dieren geslacht, er is feest gevierd en er is een hele goede en fijne stemming geweest waar voor iedereen cadeau’s waren. Ook voor mij, een mooie lap Afrikaanse stof. Moet daar nog wel een goede bestemming voor bedenken, iets voor in huis gok ik zo.

De dagen erna werd het 25-jarig jubileum groots gevierd. Natuurlijk een moment om terug te denken, maar ook om jezelf te kunnen presenteren aan het publiek en de maatschappij. Omdat het project natuurlijk niet iets alledaags is en de omgang met gehandicapten niet geaccepteerd is in Ghana, is het belangrijk om juist op dat moment alles goed te laten verlopen en een goed beeld neer te zetten.

Dus zijn we met allemaal de stad in geweest en een parade gehad. Gekscherend heb ik het vergeleken met een gay-pride, maar dan anders: je gaat toch met een minderheid jezelf presenteren aan de maatschappij die daar afstandelijk of zonder begrip op kan reageren. Zo voelde het ook om met al die kinderen door de stad te lopen en hen te zien genieten.

Al was er aan de andere kant ook een bepaalde spanning bij de kinderen; normaal mogen ze niet de stad in en nu wel, dus dat is best wel eng. Zo kan het gebeuren dat een half uur voor vertrek mijn hand werd vastgepakt door een, normaal gesproken, vrolijke en stoere jongen en diezelfde hand 2-3 uur later pas werd losgelaten toen we weer terug waren gekomen.

De tweede dag der jubileum was tevens mijn laatste dag bij PCC. Aan de ene kant was het fijn om met een goed gevoel weg te gaan, maar het was ook een dag waarvan je hoopt dat die dag niet voorbij gaat. De dag zelf stond in het teken van toespraken, gasten van buitenaf zoals een staatssecretaris en bevriende chiefs. De kinderen konden hun geoefende jubileumtoneelstuk spelen, wat voor hen het hoogtepunt was en verder was het in- en uitlopen van gasten en het in-en uitrijden van (grote) auto’s en het presenteren van PCC op zichzelf. Het was een lange dag, maar tegelijk ook mooi om te zien hoe een chief daar op typisch- Afrikaanse manier binnen kan komen lopen met trommels van dierenhuiden en Afrikaanse tentjes met patronen tegen de bescherming en in traditionele kledij. De opkomst duurde rustig een minuut of 5, compleet met drummers en muziek en zwaaien en alles wat je bij een chief kan voorstellen. Die clichés zijn dus waar.

De kinderen hielden zich goed, er was na alle plichtplegingen en recepties een diner waar ik ook nog een paar cadeaus kreeg, omdat het toch mijn laatste dag was.

En dan ineens is alles afgelopen en ben je klaar en is er geen ontsnappen meer aan en zit alles erop. En dat is een raar gevoel..

De laatste avond heb ik nog wel met mensen wat gedronken en het vooral leuk gehad. Het werd gelukkig nog een klein feestje met z’n allen.

De volgende ochtend was vooral heel raar: er was al een taxi geregeld rond 9 uur. Een paar uur eerder nog de laatste spullen ingepakt, de laatste keer de kamer dicht doen en dan naar boven voor een ontbijt. Dan komt de taxi aan, moet er afscheid genomen worden. Bij dat afscheid merk je pas wat je al die tijd gedaan en beleefd hebt en dat was geen fijn moment om mee te maken en doorheen te moeten. De mensen die je dan het dichtst bij mee geleefd hebt zoek je nog even op en dan is het instappen en rijdt de taxi weg en dan is het helemaal klaar en gedaan.

Dat eerste uur in de taxibus was absoluut niet fijn: je ziet het stadje achter je verdwijnen, ineens is het besef er dat het voorbij is en je weer terugmoet én je laat veel leuke en bijzondere mensen achter je, terwijl je eigenlijk langer wil blijven. En natuurlijk was de terugrit gezellig en was het leuk om het land te doorkruisen en veel te zien, maar het was niet zoals ik het graag wilde. Er was alleen geen ontkomen meer aan. Het moment waarvan je wist dat het zou komen, was daadwerkelijk aangebroken.

Na een rit van 8-9 uur kwamen we aan bij een schitterend resort aan aan de kust. Het was prachtig hoor, daar niet van, maar het echte genieten lukte toch niet. Het strand was fijn, de zee was heerlijk (heb serieus de gemakkelijkste nieuwjaarsduik ooit gehad, met een zee-temperatuur van 25-30 graden) en mijn kamer was ook fantastisch. Ik denk dat elk ander moment geweldig was om te genieten, maar het lukte me daar toch maar half. Misschien toch maar een idee om dat resort bij een volgend bezoek nogmaals aan te doen, bedenk ik me net tijdens het typen..

We hebben er heerlijk gegeten, gedronken, oud en nieuw gevierd en heb toch nog even goed geslapen. Het was een kamer waar warm water was, wat na die paar maand ook wel eens lekker was om weer eens onder een warme douche te kunnen staan.

En nieuwjaarsdag een rit naar het vliegveld en terugvliegen naar Nederland, via een overstap in Parijs. Met een uur vertraging was om 2 januari rond een uur of 11 het avontuur definitief voorbij en sta je weer in het koude, gure Nederland, met koude regen en valt het op hoe plat het hier is en hoe gestructureerd en georganiseerd. Maar tegelijk beseffend dat met een paar uur vliegen je in een warm Afrikaans land kan staan.

Dan de vraag waarom ik er langer over heb gedaan om dit te typen. Ik heb mezelf afgevraagd of het was wat ik mij van tevoren had voorgesteld en eruit heb gehaald wat erin zat.

Van tevoren had ik als idee om een nieuw land en een nieuwe cultuur te ontdekken en tegelijk mijzelf uit een comfortzone te halen en verder te ontwikkelen. Het was voor mij niet heel spannend om op Schiphol dat vliegtuig in te stappen en te gaan, het was wel spannend om erachter te komen waar ik die drie maanden terecht zou gaan komen.

Het was raar om ineens als enige blanke te zijn tussen de donkere mensen; het was absoluut niet eng, niet spannend, maar een raar gevoel. Ineens weet je wat het is om een minderheid te zijn en dat je toch een beetje kwetsbaar kan zijn, want je weet tegelijk niks van het land en gewoonten af.

Bij PCC zelf heeft het toch even geduurd voor de mensen die er wonen en werken je vertrouwen en naar je toe komen. Ik heb mijn best gedaan mij open te stellen en later is dat goed gelukt en veel leuke contacten aan overgehouden.

Het was bijzonder om het leven te ontdekken en te beleven wat de mensen daar bezig houdt, van kerkbezoek tot aan winkelen tot aan familiebezoek tot aan sterfgevallen en tot aan de dromen en verlangens van de (jonge) mensen die er wonen en het beste ervan willen maken. Je leert een land kennen en de verschillen zien met wat ‘wij’ hier als vanzelfsprekend zien.

Het was een hele inspirerende reis.

Heb ik beleefd wat ik van tevoren dacht?

Ja, en meer dan dat…

4 Reacties

  1. Wout Alserda:
    12 februari 2018
    Wat een duidelijk, leuk maar vooral eerlijk verhaal Sander.
  2. Jw:
    12 februari 2018
    Goede en mooie afsluiting van deze ervaring die je niet meer wordt afgepakt! Je moet iets gaan doen met (dit) schrijven 👍🏻
  3. Tineke:
    12 februari 2018
    Dat ben ik met JW eens Sander, je zou wat met het schrijven moeten doen. Prachtig slot van je belevenissen en mooie verhalen. Dank je wel.
  4. Joke Blokvoort:
    12 februari 2018
    Wat een ervaring heb je opgedaan, en wat een mooie afsluiting van je reis. Bedankt dat we mee hebben mogen kijken over jou schouder heen.