De laatste week, deel 1

Eén van de dingen waar ik achter wilde komen, is hoe het is om de feestdagen in de warmte door te brengen: krijg je er een gevoel van de feestdagen? Gaat het juist voorbij? Ik heb geen idee gehad en dit jaar kon ik mooi dat uittesten vanuit Ghana waar ik was.

Inmiddels ben ik weer een week thuis en druk aan het wennen aan het koude Nederland en daar weer een mening over aan  het vormen.

Goed, terug naar de feestdagen. Ik ben er in een periode dat er twee belangrijke evenementen op stapel staan: de kerstdagen en het 25-jarig jubileum van het Hand-in-Hand- project. Voor beide evenementen moest een toneelstuk ingestudeerd worden om het een extra glans te geven. Nu is het instuderen van een toneelstuk voor normale kinderen iets minder ingewikkeld dan voor kinderen met een lichamelijke en/of geestelijke beperking, dus de voorbereidingen waren al vroeg in volle gang. Daarnaast is het elke dag een graad of 30-35 geweest en leek het er meer op dat de zomervakantie op het punt van beginnen staat dan dat het richting november- december gaat.

Om alles toch goed te laten verlopen, is ruim op tijd begonnen met het instuderen en het leren van de (Engelse) kerstliederen. Nu moet ik erbij vertellen dat ik de Nederlandse teksten al niet ken, dus in het Engels is dan een extra uitdaging. Ook hebben ze daar kerstliedjes waarvan ik dan weer nooit gehoord heb.

Gevolg: op 2-3 november in de brandende zon met z’n allen zingen dat de Heer geboren is in Bethlehem. (Heel grappig vind ik het dan weer dat er massaal gezongen wordt dat de sneeuwvlokken neervallen in Bethlehem, terwijl het daar nog nooit gesneeuwd heeft en de kans dat de mensen daar Bethlehem gaan zien ook vrij uitgesloten is).

Het normale programma gaat ondertussen wel verder, dus in de ochtenduren is er meer dan genoeg tijd om de special attention met de kinderen te houden, maar de middagen vallen dus weg voor het herhaaldelijk repeteren van de teksten, de opkomsten en handelingen van de kinderen. Gelukkig is het wel allemaal gedaan door de kinderen, die daarmee een speciale plaats hebben in het geheel.

Aangezien elke dag warm is en er niet echt sprake is van seizoenen (ja, een regen- en een droogteseizoen, die dit jaar niet veel van elkaar verschillen), hebben we drie maanden lang elke dag hetzelfde weer gehad en leef je toch niet echt met een opbouw naar de decembermaand toe. Af en toe bedenk je je dat het nog maar 1-2 weken is, maar verder is het de orde van de dag die regeert.

Eigenlijk pas de laatste dagen voor kerst, wanneer de kerstversiering wordt opgehangen, komt dat gevoel een heel klein beetje. Kerst is in Ghana wel echt een groot ding en iedereen is dan ook blij wanneer het zover is: dan worden de dieren geslacht en ‘uitgekleed’ tot kleine stukjes vlees en wordt alles ook gebruikt van zo’n dier. De mensen kleden zich vrolijk en er worden liedjes gezongen. Het dagelijks leven komt zowaar even tot stilstand voor de kerkbezoeken en het is wel echt een gezellige tijd.

Maar toch sta je daar in een korte broek en dun bloesje en vraag je je af wanneer de zomerstop gaat beginnen.

Er komen meerdere gasten vanuit Nederland naar Nkoranza om daar de kerst door te brengen, zodat de voertaal bijna Nederlands is. Voor het kerstspel ben ik gevraagd om een rol in te vullen. Tot op heden ben ik nog niet bekend wat ik nu was; ik denk een wijsman uit het oosten, dat nu het noorden geworden is. Tijdens kerst werd het stuk opgevoerd en heb ik schitterende gouden kleding aangehad. Ach, het was leuk om eens mee te maken om mee te lopen en de kerstdagen te beleven zonder er een kerstgevoel aan over te hebben gehouden. Het had net zo goed een normale maandag en dinsdag geweest kunnen zijn.

Een paar dagen later was er het jubileum, dus er is wel een heel weekprogramma omheen gevouwen. Daar kom ik in een later verhaal nog even kort op terug.