We zijn begonnen!

Hallo allen in Nederland en erbuiten die dit te lezen krijgen. Inmiddels ben ik alweer een paar dagen in het mooie Ghana, met de nodige ervaringen. Ik denk dat het leuk is om deze met jullie te delen, maar het is teveel om dat in 1 deel te doen, dus ik heb besloten om vandaag een deel te maken over de reis hiernaar toe en de rest te delen met jullie aankomende zaterdag of zondag (hangt er beetje vanaf wanneer ik zin en tijd heb en het past). Het tweede deel zal dan gaan over hoe het hier op locatie is en wat ik hier doe en alles dat daarbij hoor.

Op het moment van schrijven is het middagpauze en zit ik met een graadje of 29 in mijn korte broek en laptop voor me op tafel in het restaurantgedeelte te typen. Het is hier regenseizoen en daardoor eigenlijk wel uit te houden: het is bewolkt en het waait hier zelfs, waardoor het niet bloedheet is. Er is mij hier verteld dat het in het ‘droogteseizoen’ (januari- maart) wel écht heel heet kan worden. Momenteel dus best vol te houden.

Goed, tijd om te vertellen over de reis hier naartoe. Ik heb voor mezelf voorgenomen om het blog eigenlijk te doen over hoe het leven hier is vanuit een Afrikaans perspectief, maar ik kan er niet helemaal omheen om dit nu de eerste paar keren toch op mijzelf te betrekken.

Dinsdagmiddag ben ik weggevlogen vanaf Schiphol. Het heenbrengen was geen probleem, we waren er maar zó. Ook het inchecken, de douane en de security was geen probleem en kon ik met mijn blauwe ogen zo passeren. Binnen 10 minuten stond ik al bij de gate, maar dan komt wel ineens het besef dat je nu dan écht gaat en is er geen weg meer terug en dat is dan toch wel een gek idee. OM 15:25 uur zou het vliegtuig vertrekken en tussen de Afrikaanse mensen en een enkele blanke ziel was het eigenlijk best goed vertoeven. Het vertrek werd ‘wegens problemen met de bagage’ wel steeds een kwartier uitgesteld, maar na een vertraging van 45 minuten gingen we dan toch maar op pad. Dan is het toch heel gek om Amsterdam onder je kleiner te zien worden en te volgen over welke steden je vliegt; volgens mij heb ik Utrecht gezien en Breda en Antwerpen en toen was het niet meer bij te houden en ben ik maar lekker gaan zitten. De stoel naast mij was leeg en daarnaast zat zo’n typische Afrikaanse dominee/ prediker.

Gelukkig heeft de KLM veel vermaak aan boord met spelletjes en films en muziek, dus was goed doorheen te komen.

Halverwege ongeveer (ik zag nu voor het eerst beneden hoe groot de Sahara was; om een beeld te geven: 2,5 uur na vertrek zag ik onder mij de kust van Europa verdwijnen via Valencia en kwam de Afrikaanse kust tevoorschijn. Tussen de 3 en 5/6 uur vliegen heb ik alleen maar zand en zand en zand onder me gezien), kwam de gezagvoerder met de mededeling dat de lichten gedimd zouden worden. Dit was al vreemd, maar later bleek dit dus ook te linken aan de vertraging: normaal heeft zo’n Boeing twee grote straalmotoren die samenwerken en daar wordt energie uit gehaald. Onderweg bleek één van die motoren het niet te doen en vlogen we dus eigenlijk maar op 1 motor over die enorme Sahara heen. Om te kunnen vertrekken konden ze dat natuurlijk niet zeggen, dus werd er een verhaal van gemaakt over ‘bagage dat niet wil meewerken’.

Nadat we de Sahara gehad hadden, heb ik nog genoten van een schitterende zonsondergang boven Afrika en daarna werd het heel snel heel donker vooral: geen stad te zien, alleen wat vale lichtjes. Geen snelweg was verlicht, geen stad te zien en vooral donker en donker en donker. Ook boven Accra was het donker; donkerder dan ik dacht. Rond 2230 uur Nederlandse tijd, dus 2030 uur Ghanese tijd landden we dan toch op Accra. Vóór we het vliegtuig uit konden gaan, moesten ze eerst die motoren weer linken en dan konden we pas weer verder gaan richting de gate.

En dan begint het avontuur: eerst het vliegtuig uit en dat duurde nogal lang. Stond nog even te praten met een stewardess en zij vroeg ineens aan mij of ik uit Breda kom. Ze kon blijkbaar (en niemand heeft dat ooit gezegd) aan mijn tongval horen dat ik uit Breda kom. Zij komt dat ook, dus we bleken als stadsgenoten (3-4 km uit elkaar) elkaar in Accra (op 5200 km) te ontmoeten. Was best grappig. Dan moet je daar een bus in, een shuttlebus die naar de aankomsthal gaat. Een ritje van 200 meter, maar prima dat ze dat zo oplossen. Na het controleren van de inentingenkaart kon ik zo doorlopen naar de security. Nu had ik daar al erge doemverhalen over gehoord, maar op één of andere manier gaan die mensen met mij praten en ben ik zonder enige problemen door de douane heen. Daar direct achter ligt dan de bagageband en Afrikanen zijn niet zo snel met koffers op een band leggen, dus daar stonden we dan met het gehele toestel te wachten op die paar koffers die zouden komen. Helemaal links van mij, dus aan de kopse kant van de band, stond een katholieke delegatie. Eén van de mannen leek sprekend op de paus. Ik kon en mocht het niet vragen, aangezien de mensen dat liever niet hebben daar, maar hij leek er gewoon teveel op. Dus ik vind het tellen.

Dan sta je daarna bij een geldwisselkantoor en bied je 450 euro’s aan en krijg je 50 briefjes van 50 Cedi (de plaatselijke valuta) terug. Die mag je dan gewoon ergens wegstoppen en hopen dat je rugzak niet gestolen wordt.

En er zou iemand staan om me op te halen van het vliegveld. Ik kom buiten: niemand te zien. Wel meteen 5 mannen om mijn nek die me allemaal mee wilden nemen naar het hotel, dus ben maar weer naar binnen gevlucht om een simkaartje te halen. Bij de tweede poging stond iemand voor me met ‘Sanda (en iets met een verbastering van mijn achternaam)’ voor me, dus kon niet missen. Die man mocht daar dan weer niet zijn, dus werd dat nog een scène. Ik heb me er niet mee bemoeid, maar wilde vooral naar mijn hotel toe.

En dan moet je Accra door, de hoofdstad van Ghana. Je zou verwachten dat dat een goede en heldere stad is, maar de praktijk is dat de stad duisternis is door een chronisch stroomtekort en de stoplichten gewoon niet werken. Dan heb je in de stad dus last van recht van de sterkste en dat was best een serieuze uitdaging. De chauffeur naast me vertelde me wel veel, hele aardige jongen, wist goed de weg. Ons hotel bleek dan in een soort van buitenwijk te zijn, dus de wegen waren gewoon heel slecht en hobbelig en geen touw aan vast te knopen. Onderweg vertelde hij over zijn plannen om met een westerse vrouw te trouwen (dat hij al een vrouw en dochter heeft, maakt dan gewoon niet uit) en vroeg hij aan het eind ordinair om geld om wat van te kunnen kopen. Dat heb ik lekker via het hotel laten lopen en lost zichzelf op. Rond 23 uur plaatselijke tijd (1 uur Nederland) was ik dan eindelijk in het hotel.

De volgende dag moesten we met de bus verder; ik had een reisgenootje inmiddels en samen naar de plek van bestemming. Omdat ze in Ghana niet doen aan buskaartjes van tevoren kopen, leek het haar een goed idee om op tijd daar te zijn, zodat we in ieder geval mee konden met de bus. Dus om 6 uur stond er een taxi te wachten om ons naar het busstation te brengen en dan zie je Afrika dus zoals het is: we kwamen langs markten waar te magere koeien verkocht werden, waar geiten bijeen gedreven werden. Een busstation is hier gewoon een parkeerplaats waar ze zoveel als mogelijk oude en gesloopte bussen neerzetten en dan rijdt er nog één van. De rest wordt dan opgeknapt, want de motorblokken en wielassen lagen overal. En een stank: alles draaide daar stationair voor een paar uur en van de markt kwamen allerlei luchtjes en het was even een cultuurclash. Mensen die voorbij kwamen met de grootst mogelijke troep om te verkopen, van tandenborstels tot Mentos en vissen tot aan bananen; het ging maar door.

Om 8 uur zou de bus vertrekken en om 9 uur gingen we rijden naar het veld ernaast, waar dan het grote busstation was. Of nou ja: meer zoveel mogelijk bussen op elkaar geparkeerd en half gesloopt en uit elkaar gehaald. Overal enorme bandenstapels en het was dus één grote troep in onze westerse ogen. Heb daar echt mijn ogen uitgekeken. En daarna óveral kerken en worships en borden langs de weg van alle mogelijke healers en saviours en noem het maar op of het was daar. Buiten de stad werd het qua verkeer ook rustiger en waren de wegen zelfs best goed.

Maar dan word je geconfronteerd met mensen die niks hebben en dat kleine beetje moeten verkopen om te kunnen leven. Dan rijd je dus langs hele stellages vol met trossen bananen. En daarnaast is weer een winkeltje met alleen maar bananen en daarnaast weer een rek met bananen en zo ging dat maar door. Het dorp erna was dan allemaal potten en ketels, de winkel erna weer potten en ketels. En vóór die winkels zaten dan mensen gewoon te zitten en niks te doen. Dan zie je dus hoe armoede eruit ziet en dat de mensen hier vechten om te overleven. Dat is wel een bijzonder inzicht hoor. Toen we daarna door Kumasi kwamen (best een grote stad), was het al helemaal erg: daar zag je de mensen in vodden lopen achter een stel totaal verpeste motorblokken die ze maar ‘Benz’ genoemd hadden, om het westers te laten klinken. Natuurlijk waren die blokken totaal verrot en kan je er niks mee, maar voor hen is het een handel en dan ben je toch blij dat je aan de andere kant van dat glas zit.

Overigens heb ik die hele dag, dus van Accra naar Nkoranza, behalve mijzelf en mijn reisgenootje, geen enkele blanke gezien. Dat voelt dan ook heel gek, omdat je bekeken wordt.

Toen we er bijna waren, in het stadje Techiman op een half uurtje rijden van hier, stonden we met de bus op opnieuw een busstation. Op dat plein waren mensen die nog nooit een blanke hadden gezien. Ik keek uit het raam en zag een volwassen man heel schichtig om een busje kijken. En nog eens kijken en nog eens. Hij dacht spoken te zien. Pas toen we even zwaaiden, zag hij dat het goed was en kwam hij tevoorschijn. Maar die blik was zó veelzeggend. Dan ben je dus even totaal uit je habitat en weet je ook wat donkere mensen in Europa moeten doormaken of hebben doorgemaakt toen ze er met de eerste generatie kwamen. Heel bijzonder en kan dat gevoel nog niet helemaal omschrijven.

Nog een klein iets tussendoor: het leek de chauffeur van de bus (de reis duurde dus gewoon 8-9 uur in diezelfde bus) een goed idee om echt hele slechte films en series te laten zien. Herinner je aan seizoen van seizoen1 van GTST (mocht je dat niet kennen, zoek het op), met Arnie en Laura en noem ze maar op. Dat niveau, maar nóg slechter qua setting en acteerwerk (een tuin nabootsen door getekende planten neer te zetten was het toppunt). Na een paar uur ben je daar dus ook hélemaal klaar mee.

Maar, na om 9 uur weg te zijn gegaan uit Accra en de nodige ongelukken onderweg hebben gezien (een busje vanuit de andere kant die hard de muur had geraakt en een vrachtwagen die omgevallen was  en de ontstellende armoede, afgewisseld met prachtige natuur en zandvlakten en onverharde wegen en noem het op), waren we om 18 uur eindelijk hier en reden we de poort door. Het ontvangst was heel erg hartelijk en welkom, ook door de bewoners hier die dan direct om je nek hangen en mee willen lopen en enthousiast zijn.

Na een maaltijd maar eens vroeg gaan slapen. Werd wel tijd na een slapeloze periode van 60 uur, met zóveel indrukken qua geuren, culturen, mensen, omgevingen. Ik ben nu nog bezig om alles te verwerken, maar wellicht kom ik er dit weekend nog even beter op terug.